کاوش موضوع روزه داری

روزه یا ناشتا بودن یا فستینگ (به انگلیسی: Fasting) خودداری عمدی از غذا خوردن است. در یک بافتار فیزیولوژیکی، ناشتا بودن ممکن است به وضعیت متابولیک شخصی که طی شب نخورده‌است، یا به حالت متابولیکی که پس از گوارش و جذب کامل یک وعده غذایی بدست آمده‌است، اشاره داشته باشد. چندین تنظیم سوخت‌وساز در طول ناشتایی رخ می‌دهد. برخی آزمون‌های تشخیصی برای تعیین حالت ناشتا به کار می‌روند. برای نمونه، یک شخص تصور می‌شود که ۸–۱۲ ساعت از زمان آخرین وعده غذایی گذشته باشد، ناشتا می‌باشد. تغییرهای سوخت‌وسازی حالت ناشتا پس از جذب یک وعده غذایی (معمولا ۳–۵ ساعت پس از خوردن) آغاز می‌شود. بهتر است متوجه این تفاوت باشیم که فستینگ مفهومی است دارای مبنای علمی و شرایط مخصوص زیر نظر پزشک که متفاوت است با روزه در ادیان (برای مثال روزه در اسلام که نوعی روزه خشک شناخته میشود) که بر مبنای باور شخصی فرد است بر اساس اهداف دینی و نزدیکی به خداوند و بالا بردن احساس معنویت. روزه همچنین به معنای پرهیز از خوردن یا آشامیدن، از آداب مذهبی است که برای معتقدین به عنوان وسیله‌ای برای تقرب به خداوند، آمادگی برای مراسم مذهبی، پالایش بدن در راستای درک امور معنوی، کفّاره تخطی از مقررات مذهبی و عزاداری برای انسان‌های درگذشته کاربرد دارد. زیربنای همه این کاربردهای روزه، تمایل انسان به پدیدآوردن شرایط فیزیکی-روانی (اغلب از نوع زاهدانه) است که وسیله‌ای برای ارتباط میان بنده با خدای خود ایجاد می‌کنند و در نتیجه جایگاه نیازهای معنوی را اعتلا بخشیده و خواسته‌های مادی را کوتاه می‌نمایند. افزایش اراده و کف نفس و نیز ایجاد حسّ شفقت نسبت به نیازمندان از ارزش‌های روزه به‌شمار می‌آیند. روزه، بخشی از کردارهای دینی در برخی ادیان، مذاهب و مکاتب مانند آیین اسلام، زرتشتی، مسیحیت، یهودیت، بودایی و بهائیت است.... بیشتر در ویکی پدیا